Twee jaar oude textielfabriekrommel (l) en bijna honderd jaar oude handgebreide huisvlijt (r)

Sinds gisteren regent het niet meer, zet u dat maar in de krant. Eergisteren leek de lente begonnen, tot een veel te lang durende hagelbui ons optimisme weer kletterend de bodem insloeg. Door die nimmer aflatende dagelijkse stroom water is het hier op het platteland een bende van jewelste.

Baggeren bij de hooidispenser, zelf verzonnen woord blijkt echt te bestaan

De koeien die het hele jaar buitenstaan, staan tot hun buik in de blubber, dat is niks nieuws, ik noemde vorig jaar al die van Tintin aka Laurent en hier thuis is het op kleinere schaal rond het kippenhok een pak van hetzelfde laken.
Ik schrijf buitenstaan, maar wil die woorden liever los schrijven. Lees dit maar eens.

Ik heb er met de paar originele vloerstenen van v????r de nieuwe vloer een pad van stapstenen gemaakt, waar ik bijna dagelijks vanaf glibber. Als het nou eens flink zou vriezen!
Die hoop is ook vervlogen na de enorme kraanvogeltrek (69.000 stuks) van gisteren.

Het vroor vanochtend wel aan de grond, hoera

En dan de op- of afrit naar de schuur, die door de laatste houtlevering door buurman JP zijn tractor zo verschrikkelijk naar de vaantjes is geholpen, dat ik er met de eend niet meer uitkom, zelfs niet in zijn achteruit.

Vooruit, er zijn ergere dingen. Het wordt morgen 19¬?C en strakblauw. Kuikens naar buiten.

Filmstill met kip en kuikens buiten, klik maar

Maar wat hebben die breiwerkjes nu te maken met modder? Dat zit zo. Je kunt hier feitelijk niet zonder kaplaarzen naar buiten. Wil je daarna gezellig meuten bij de buurvrouw, moet je ??f buiten blijven staan en door het keukenraam communiceren, ??f je laarzen proberen uit te doen, want die kunnen echt niet binnen. Alleen zijn die laarzen niet uit te krijgen zonder om te vallen, vloeken of zonder dat je sokken onderin blijven zitten.

Daarom wissel ik van schoeisel en ga op mijn klompen, die lekker gemakkelijk zijn uit te doen, waartegen de buren weer luidkeels protesteren. Die vinden dat je je niet moet d?©chausseren want de vloer is te koud, dus heb ik ook nog van die klompsokken aan, chaussons, slofjes eigenlijk.

De hedendaagse chaussons mogen er dan ouderwets uitzien, ze slijten als moderne made-in-china-troep, hoewel de fabriek wel in Bangladesh zal staan, de arme zielen. En om de buren te laten zien wat voor een colorist ik wel niet ben, trek ik vrolijk gekleurde sokken onder de slofjes aan, die mooi contrasteren dankzij deze slijtgaten, die warempel al na 3x dragen of wassen ontstaan.

Nu was vriendin P bezig met de spullen van haar arme moeder en daartussen zaten een aantal door haar grootmoeder (van vriendin P) gebreide wollen slofjes. Die grootmoeder moet rond 1900 zijn geboren, als je ervan uitgaat dat de meeste vrouwen hier met 20 jaar hun eerste kind krijgen.
Ze heeft ze gebreid voor haar man en dat kan in 1920 zijn geweest of iets later. Elk paar is voorzien van een paar geborduurde kruissteekjes, zodat je de paren bij elkaar kunt houden.
En is er sprake van slijtage? Welneen, nul, niks, nada, na bijna honderd jaar! Kwaliteitje, mevrouwtje.

Vriendin P deed me er een paar cadeau, met wol en sokkenpennen en riep: Au boulot! Jammer genoeg hebben de motten van de wol gesnoept en heb ik op dit moment geen tijd, maar ‘s avonds bij een filmpje van iPlayer kan ik wel af en toe een half uurtje prutsen met 5 breipennen als tandenstokers zo fijn en wol zo dik als touw.